Dieet

In de loop van de 20e eeuw gaat het echter niet meer alleen om ‘gezond’ maar ook om de slanke lijn. De mode vraagt om een wespentaille, of weinig tot geen rondingen, die slechts voor een enkeling van nature zijn weggelegd. De rest van de mensheid volgt dan een dieet, gaat aan de lijn. Terwijl een ‘dieet’ aanvankelijk vooral bedoeld is voor mensen met een allergie of een gezondheidsprobleem. Of met een levensinstelling of overtuiging, zoals het vegetarisme.

Lijn

Waar het volgen van een dieet dus om gezondheid gaat, is de lijn vooral een kwestie van uiterlijk. Suiker, vet, veel, dat komt allemaal in de gevarenzone. De balansdag doet zijn intrede, de Weight Watchers dicteren het menu, maaltijd vervangende drankjes en repen vliegen de lijner om de oren. De ene methode volgt snel de andere op. Terwijl de één nog calorieën telt, is de ander al bezig met Montignac. Het helpt allemaal niet of niet langdurig. Want het gaat er natuurlijk om dat we lekker willen eten. Zoals Martin Lederman schrijft in zijn De Slanke Fijnproever, het eerste boek over de kunst om slank te worden door lekker te eten (1955), natuurlijk wel weer bijgestaan door een arts, dr. J. Doyer. De traditie blijft in stand. Want suiker past best in een gezond voedingspatroon. Het gaat om de hoeveelheid en de frequentie.

‘De suikertand kan een probleem vormen voor mensen die gewend zijn zoetigheid te eten. Het was voor de kleine Sylvia een ernstige hinderpaal bij het vermageren. Ze schrokte een half pond zoetigheid per dag op - 1000 calorieën. Een volkomen verbod van zoetigheden kon haar niet in toom houden. Haar moeder hielp haar van lieverlede minder te eten door haar te leren meer van haar snoep te genieten. Het duurde ruim een half jaar voor zij eraan gewend was slechts drie bonbons per dag te eten en deze om de smaak en met bewust genot te eten.’

Uit: De Slanke Fijnproever van Martin Lederman (1955).